14 Mart 2013 Perşembe

Empati

Bu zorlu dönemi atlatabilmek için hep olumlu düşünmeye çalıştım, ama tabi her zaman bir ulu bilge kıvamında olamadım.  Zaman zaman birilerine , bir şeylere sinirlendiğim, gıcık olduğum olmadı mı, oldu tabi… Sağlığı yerindeyken şikayet edip duranlara dayanamadığım gibi, empati kuramayan insanlara da çok gıcık oldum bu dönemde.


Bu hastalığa isyan etmedim ben, çünkü başından beri bir önceki yazımda bahsettiğim lösemili çocuk ve annesi gibi, benden bin kat beter durumda insanlar olduğunu hiç aklımdan çıkarmadım. Ama şu var ki her kemoterapi öncesi mideme kramplar girdi, çünkü hepsi birbirinden zor ve berbat geçti. Fakat azıcık başı ağrıdığında suratı düşen, en ufak ve önemsiz hastalıkda, basit bir nezlede, gripte bin türlü naz yapan insanlar bana “şu kadar kemoterapi seansı mı kaldı ? Ay birşey kalmamış canım, geçer biter. Nedir ki? Tedavinin bir parçası işte “ dediğinde, yemin ediyorum uçan tekme atmak istiyorum. “Canım, o zaman sen geç benim yerime, sen al mesela bir dahaki kemoterapiyi” dememek için kendimi çok zor tutuyorum.


Birisi fiziksel ya da ruhsal acı çekiyorsa, ve durum ciddiyse, yani gerçek bir derdi varsa , empati kuramayan insanlar gerçekten inanılmaz itici oluyor. “Ne var canım”, ya da “ay bir şey kalmamış canım” gibi denyoca yorumlarda bulunanlar dayanılmaz…Derdi olan bir insan için yapılabilecek en güzel şey sabır dilemek ve samimi bir şekilde yardım etmeye çalışmak…yapabileceğin ne varsa. Küçücük birşey bile olsa.

Neyse ki ben şanslıydım. Ailem, arkadaşlarım bana gerçekten çok destek oldular, çok samimi bir şekilde derdimi paylaştılar. Ama arada empati kuramayan ve “ay bir şey kalmamış canım” yaklaşımıyla beni sinir eden insanlar da çıkmadı değil. Ama zaten o insanların hiçbiri yakın dostum değildi. Bir şekilde bir yerlerden tanıdığım insanlardı ve geçmiş olsun demek için aradıklarında ya da ziyaret ettiklerinde görevlerini savmış oluyorlardı. Ve de ben onları niye hayatıma almadığımı , neden tanışım oldukları halde arkadaşım olmalarını istemediğimi bir kez daha anladım.

Arkadaşım dediğim, sevdiğim insanların hiçbiri hayal kırıklığına uğratmadı beni bu dönemde. Hepsine minnettarım.
Empati ile ilgili bir Susam Sokağı videosu…


3 yorum:

  1. ben de :-) seninle günleri hesaplamıştık, hatırlıyor musun? Az kaldı cancağızım, bekle beni, sahilde :-)

    YanıtlaSil
  2. Ben bloğunuzu yeni gördüm.Empati yazınızı okurken benim düşündüklerimle aynı geldi.Ama malesef empati işlemiyor bu hastalıkta,duyarlı olunamıyor,olamıyorlar.
    Çokk geçmiş olsun.Diğre yazılarınızı en kısa zamanda okuyacağım.Sağlık ve mutluluklar dilerim :)

    YanıtlaSil