Bu hastalığın ve zorlu tedavisinin benim için en güç kısmı oğlumun henüz 3.5 yaşında olması...Onunla her gün iş dönüşü saatlerce oynamama o kadar alışık ki, kemoterapi haftaları benim halsiz yatıyor olmama artık sabrı kalmadı. “Anne, senin hastalığın çok uzun sürdü” diyor hep canım benim.
Yan etkileri en kötü yaşadığım günlerde bir odada sessizce yatıyorum Ali Efe’ye görünmeden ve sağolsun annem oyalamaya çalışıyor. Kendime gelmeye başlayınca da eskisi gibi oynamaya çalışıyorum onunla. Daha küçük olduğu için hemen herşeyi unutuyor neyse ki. “Ufun geçti mi anne” diyor, “az kaldı” diyorum. “Hah tamam” diyor rahatlayarak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder