Ameliyat sabahı..

Ameliyat sabahı kalktım, gece nasıl olup da uyuyabildiğime şaşırarak...Oğlum Ali Efe uykuya yatmadan önce çok güzel sarıldı bana ve bütün endişelerimi unutturdu. Üzerimdeki etkisi bu kadar büyük.

Sabah onu anaokuluna bıraktım, sonra Merten’le ve  kayınvalidemle hastaneye gittik, ablam ve annem de Bursa’dan direkt hastaneye geldiler. Kardeşim, eşi, arkadaşlarım, oturup ameliyat saatini beklemeye başladık. Bu arada ameliyat sırasında patoloji ile koltukaltı lenflere sıçradı mı diye bakılacaktı, onun icin nükleer tıp bölümünde iğne, vs..birşeyler yaptılar. Saat 15.00’de olacaktı ameliyat ama 16.00’ya sarktı. Yanlış hatırlamıyorsam 3 saat falan sürdü. Ben ayıldığımda aksam 20.00 olmuştu. Ayılırken sürekli Ali Efe’yi sayıklamışım. 100 cm boyuyla hayatımı bu kadar kaplamış yani.

Ayıldığımda herkes yanımdaydı ve ameliyatın iyi geçtiğini, koltukaltı lenflere sıçramadığını, geçici değil kalıcı protez yerleştirildiğini söylüyorlardı. Hepsi de güzel haberdi ve anında rahatladım. Sürekli ağrı kesici bastıkları için de henüz çok acı çekmiyordum.

3 gün hastanede kaldık, Merten bana süper baktı ki, genelde erkekler bu konularda çok da becerikli olmazlar. Ama maşallahı vardı ve çok başarılı bir refakatçiydi. Ablam da 3 gün boyunca yanımdaydı ve daha bir hafta önce kemoterapi almış olmasına rağmen o da bana baktı. 3 gün sürekli hastanede yatarak ve ziyarete gelen arkadaşlarımla muhabbetle geçti. Ancak ağrı kesiciyi damardan değil de ağızdan almaya başlayınca ağrı ve sızılar zorlamaya başladı. Ama başa gelen çekilecekti ve yapacak birşey yoktu. Allah beterinden saklasındı.

17 Kasım'da taburcu oldum ve eve döndük. Ali Efe beni halsiz, yanımda içi kan dolu bir diren ve pijamalar içinde görünce tedirgin gözlerle baktı. Ve yavrum benim , haftalar boyunca bana her koşuşunda “yaklaşma, annenin ufuları var” uyarısıyla durduruldu – tabi doğal olarak, ameliyat yerime çarpmaması gerekiyordu.

İşte Ali Efe, oğlum, kıymetlim...